Iets voor half zes s'ochtends kondigt een mooie dag zich aan, de dag van het Vlaamse offensief aan de Engelse krijtkusten van Dover.
De Mechelaars staan al gezellig keuvelend te wachten op de bus die ons naar Calais zou voeren. Iedereen heeft er zin in en ondanks het vroege uur zijn we allen klaarwakker.
Rond 8 uur arriveren we in Calais,
met zijn allen even uit de bus voor de identiteitscontrole en even later rijden we de Pride of Dover op, onze zeeschuit die ons naar het land van de Angelen en Saksen zal voeren.
Binnen is er een gezellige drukte. VTB'ers van het gehele land palmen deze sloep gewoon in.
Na geduldig aanschuiven bemachtigen we dan toch onze eerste koffie, die zeer welkom is, zo vroeg opstaan doen we immers niet elke dag natuurlijk.
Na een rustige overtocht bereiken we Dover, daar blijven we nu niet, we rijden eerst een halfuurtje verder door naar Sandwich. Onderweg valt op dat ze daar nog steeds aan de verkeerde kant van de weg rijden, die Engelsen toch hé. Het weer is echter zeer on-Engels, gelukkig maar. De gebruikelijke mist, wind, en regen hebben plaats geruimd voor een aangenaam zonnetje.
De bus zet ons af voor de prachtige Guild hall, daar worden we onderverdeeld in groepjes om onder begeleiding van een bekwame gids deze prachtige stad verder te ontdekken.
Ik was mee op stap gegaan met een groep onder leiding van een rasechte Sandwichman (en hiermee bedoel ik niet een zodanig kereltje die geplet zit tussen 2e reclamebordjes en rondloopt in het straatbeeld om publiciteit te maken) Mr. Chesterfield.
Deze was nog een voormalige RAF piloot geweest tijdens de oorlog, daarna leraar om het uiteindelijk te schoppen tot burgemeester (de laatste mayor voor het fusioneerde met Dover) van dit sympathieke stadje.
Met zijn 86 jaar was hij perfect op de hoogte van de grote en kleine geschiedenissen van deze stad. Met een gedrevenheid van een 20 jarige vertelde hij enthousiast over de rijke geschiedenis, de huizen, de anekdotes.
De uren vlogen voorbij en om 12 uur was het weer tijd om de bus op te gaan voor een lunch in de Dover Townhall, een schitterende locatie waar heel VTB samenkwam om te genieten van een lekker soepje en echte sandwichen.
De innerlijke mens was nu versterkt en we trokken de kliffen op (per bus weliswaar) naar Dover Castle.
Deze prachtige burcht is fantastisch gerestaureerd en de moeite van bezichtigen absoluut waard,
van op het dak is het uitzicht op het zacht glooiende landschap van het graafschap Kent absoluut de moeite van de klim waard. Aan de andere zijde heb je een mooi uitzicht op de haven, de krijtrotsen en het Kanaal.
Dan werd het tijd om ons naar de ingang te begeven van een onderaards tunnelcomplex. De bouw van dit complex werd al aangevat in de tijd van Napoleon, en werd verder gezet in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog. Het was toen een belangrijk hoofdkwartier van de geallieerden, dat o.a. een beslissende rol speelde in "Het Mirakel van Duinkerken" waar 350000 soldaten op enkele dagen geëvacueerd werden van Franse bodem omdat ze ingesloten waren door oprukkende Duitse troepen. Later in de oorlog was dit bolwerk ook nog van sterk strategisch belang.
De tocht in deze tunnels was indrukwekkend, zeker in de operatiezalen en warrooms, men had werkelijk het idee om op de set van een bekende oorlogsfilm te staan, maar dit was dus de realiteit.
Na een verfrissing werd het weer tijd om onze bus op te zoeken om weer naar de boot te gaan.
Na een rustige overtocht bereikten we weer het Europese vasteland en werd de heenreis aangevat.
Om 11 uur s'avonds waren we weer in onze thuishaven. Vele ervaringen en leuke herinneringen rijker.
